Kώστας Kαββαθάς
«... Προχωράμε λοιπόν. Μεμέ και κώλους αυτοί, Σχολή Ασφαλούς Οδήγησης εμείς. Πώς να"φτιάχνεστε" εκείνοι, αγώνα με οχήματα που κινούνται με ηλιακή ενέργεια ή κυψέλες
υδρογόνου τα οποία σχεδιάζονται και κατασκευάζονται από σπουδαστές και φοιτητές εμείς. Τη
φωτιά στο... φορτηγό και τη μυρουδιά του αίματος τα «δελτία» της κόμπλας και της
συμφοράς, πρόταση για αγώνα με οχήματα που χρησιμοποιούν εναλλακτικές πηγές ενέργειας από
την Ολυμπία στην πόλη που γίνονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες εμείς. Εμπορευματοποίηση, χρήμα,
μίζες, προμήθειες εκείνοι, παιδεία και πρότυπα οι 4ΤΡΟΧΟΙ...»
Τα ?χουμε 400!
ΔΕΝ κατάλαβα πότε πέρασε η χρονιά και το πιθανότερο είναι να μην καταλάβω πότε θα
περάσουν όσες μου έχουν απομείνει! Διαισθάνομαι ότι θα ?ρθει μια στιγμή που θ? ακουστεί
ένα «ντουπ» απ? το κεφάλι που θα πέσει στο γραφείο, μ? ένα χαμόγελο απορίας για το πού
πήγε ο χρόνος. Πολλοί είναι οι κουζουλοί (όπως λέει ο φίλος μου ο Παντελής Τζωρτζάκης -
το 1992 «έφτιαξε» το Internet στην Ελλάδα) που δουλεύουν μέχρι την παραμονή της
Αναχώρησης. Κι είναι έτσι, γιατί ξέρω πολλούς δημοσιογράφους που έγραφαν τα «κομμάτια»
τους περιμένοντας το βαρκάρη να τους περάσει απέναντι στον Αχέροντα. Αυτά, όμως, είναι
σκέψεις παλιομοδίτικες που δε «συνάδουν» προς το βλαχομπαρόκ lifestyle που επέδραμε στη
χώρα τα τελευταία δέκα χρόνια. Πρέπει να είσαι μεγάλος μαλ...ς για να δηλώσεις ότι σ?
αρέσει η δουλειά σου και να δώσεις ακόμα και τη ζωή σου γι? αυτήν. Αυτό που μετράει στους
κύκλους των μεταπρατών είναι η αρπαχτή, η «μερσεντέ» (με ζαντολάστιχα), η «βίλα» στη
Παλιό Ψυχικό, η εμφάνιση στα «κοσμικά» πάρτι της ιδιότυπης ελληνικής μπουρζουαζίας.
Δουλειά, ταξίδια, δημοσιογραφικές αποστολές στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα,
αποκλειστικότητες και προτάσεις που κάνουν τους 4Τ αληθινό κομμάτι του σύγχρονου
ελληνικού πολιτισμού. Ρωτούν οι φίλοι: «Έχεις ελεύθερο χρόνο;» Kαι απαντώ πως δεν
καταλαβαίνω τον όρο, γιατί ποτέ στη ζωή μου δεν είχα την ευκαιρία να περπατήσω (όπως
παλιά) σ? έναν ορεινό δρόμο ή σ? ένα λιβάδι και να απολαύσω τα χρώματα και τις μυρωδιές.
Σαράντα χρόνια, 365 μέρες το χρόνο, «στην τσίτα» και «έξις, δευτέρα φύσις», όπως έλεγαν
οι παλιοί, και το αστείο είναι ότι μ? αρέσει! Χαμένη σε κάποιο συρτάρι (της μνήμης) η
επιθυμία να περπατήσω στα δρομάκια του Ψυρρή και να (ξανα)δω τις προθήκες των μαγαζιών
που έβλεπα μικρός. Σιδεράδικα, δερματάδικα, τσαγκαράδικα, μαγαζιά που πουλούσαν σχοινιά,
πρόκες και βίδες, κι εργαλεία, υπόγεια παλαιοπωλεία, βιβλιοπωλεία και «τρύπες» που
πουλούσαν παλιά περιοδικά, μπότες, αρβύλες, αμπέχονα και γάντια, ακόμα και παλιά
αλεξίπτωτα που ήθελα να κάνω... τέντες στην αυλή του πατρικού μου στο Νέο Κόσμο. Εδώ που
τα λέμε, πιο πολύ ήθελα να εντυπωσιάσω τους φίλους μου, οι οποίοι δεν ήξεραν τις «τρύπες»
που ήξερα, άρα δεν έβρισκαν παπούτσια Sebago με νόμισμα στο κουντεπιέ - κι αν οι νεότεροι
δεν καταλαβαίνουν, there is nothing I can do, που λέμε και στο σπίτι του Walter Mitty.
Δεν το κατάφερα, αλλά και να μπορούσα, τα περισσότερα μαγαζάκια έχουν γίνει μπαρ στο
όνομα της «ανάπλασης» της περιοχής (λέγε με μίζα).
Προχωράμε λοιπόν. Μεμέ και κώλους αυτοί, Σχολή Ασφαλούς Οδήγησης εμείς. Πώς να
«φτιάχνεστε» εκείνοι, αγώνα με οχήματα που κινούνται με ηλιακή ενέργεια ή κυψέλες
υδρογόνου τα οποία σχεδιάζονται και κατασκευάζονται από σπουδαστές και φοιτητές εμείς. Τη
φωτιά στο... φορτηγό και τη μυρουδιά του αίματος τα «δελτία» της κόμπλας και της
συμφοράς, πρόταση για αγώνα με οχήματα που χρησιμοποιούν εναλλακτικές πηγές ενέργειας από
την Ολυμπία στην πόλη που γίνονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες εμείς. Εμπορευματοποίηση, χρήμα,
μίζες, προμήθειες εκείνοι, παιδεία και πρότυπα οι 4ΤΡΟΧΟΙ.
Να το πάλι το ερώτημα... Πουλάει η ποιότητα; Όχι! Για να «πουλήσει», πρέπει ο λαός να
διαθέτει έστω κάποια ίχνη. Πόσοι νομίζετε ότι είναι οι Έλληνες που νοιάζονται για την
παιδεία, τη γλώσσα, το περιβάλλον, την ιστορία, την ευθύνη και τη σοβαρότητα στη δουλειά;
Ενδιαφέρον θα είχε να λέγατε ένα νούμερο, για να δω αν συμφωνούμε.
Ακολουθώντας το δύσκολο δρόμο, το 1977 βγάλαμε το πρώτο ταξιδιωτικό περιοδικό στην Ελλάδα
(το Ταξιδεύοντας) και πήγε άπατο, παρότι ήταν απ? τα καλύτερα της Ευρώπης. Πέρυσι
κυκλοφορήσαμε το Echo&Artis, αλλά κι αυτό δεν άρεσε, προφανώς επειδή δεν είχε αρκετό
Kαρβέλα και βισσοβανδήδες. Χρόνια τώρα λέω στους συνεργάτες μου να κάνουμε κι εμείς ένα
περιοδικό για κάθε λογής... νούμερα. Να χορτάσει μεμέ και ποπό το μάτι του εθνικά
υπερήφανου (λαού). Να είμαστε «πρώτο τραπέζι πίστα» στα talk show. Τίποτε αυτοί.
Επιμένουν στο Safetrack, στο «ΦAEΘΩN 2004», στο Συνέδριο Καθαρών Αυτοκινήτων, στον αγώνα
από την Ολυμπία στο Πεκίνο, στον πολιτισμό. Γυμνές εκείνοι, COTY, Peugeot, Focus και
Mitsu WRC εμείς. Κωλιές και παντιλίκια απ? τη μια, F-16, MiG-25, centrifuge και zero
gravity απ? την άλλη, εμείς. Κόντρα στο ρεύμα της ευτέλειας, κι ας κοστίζει τα «μαλλιά
της κεφαλής μας», κι ας κάνουν ότι δε βλέπουν τα κοστουμάκια στα υπουργεία και στις
εταιρείες του «ευρύτερου» δημόσιου τομέα.
Έγραφα ότι σαράντα χρόνια τώρα δε με κάλεσαν στην επιτροπή του Κ.Ο.Κ. Τελικά, σε κάποια
μ? έβαλαν, πήγα μία φορά, αλλά δεν έχω καιρό για χάσιμο, ούτε έχω ανάγκη τα 300 ευρώ που
προσφέρει το γκουβέρνο. Η ιστορία, η εμπειρία, οι γνώσεις και, πάνω απ? όλα, ο χρόνος μου
κοστίζουν είκοσι φορές αυτό το νούμερο. Μετά, ποιος (σοβαρός) εργαζόμενος πολίτης μπορεί
να χάνει τρεισήμισι ώρες την εβδομάδα για ένα θέμα που αντιμετωπίζεται σε dt, αρκεί όλοι
να μιλούν την ίδια γλώσσα;
Το περιοδικό βρίσκεται στο 34ο χρόνο, και το επόμενο τεύχος θα είναι το 400ό. Ευχαριστώ
το αναγνωστικό κοινό που, όχι μόνο μας κράτησε ζωντανούς για τρεισήμισι δεκαετίες, αλλά
μας χάρισε πολλές φορές την πρώτη θέση στην κυκλοφορία (ανάμεσα σε ΟΛΑ τα ελληνικά
περιοδικά και όχι μόνο στα αυτοκινητιστικά) και πάντα την πρώτη σε αναγνωσιμότητα
(384.000 άνδρες και γυναίκες λέει η τελευταία Bari/Focus!). Η λέξη δε φτάνει για να
δείξει πόσο πιστεύουμε στην αποστολή. Γιατί, τελικά, περί αποστολής πρόκειται. Πάνω από
60.000 Eλληνόπουλα έχουν πάει σε πολυτεχνεία, πανεπιστήμια και τεχνικές σχολές, επειδή
διάβασαν (ή ακόμα διαβάζουν) τους 4Τ. Δεκάδες γονείς γράφουν ευχαριστώντας για το ρόλο
που έπαιξαν τα άρθρα μας (και τα δικά μου;) στη διαμόρφωση του χαρακτήρα των παιδιών
τους. Δεν παριστάνω το... Γεώργιο Δροσίνη, απλώς λέω ότι αυτό και τα άλλα περιοδικά των
Τ.Ε. προσθέτουν, δεν αφαιρούν, χτίζουν, δεν γκρεμίζουν, δείχνουν πρότυπα, όχι με την
ηθικοπλαστική και παπαδίστικη έννοια, αλλά μ? εκείνη της μάχης ενάντια στην αφασία, στην
ευτέλεια των πτηνών, σαν αυτό που έκανε την εμφάνισή του στην εκπομπή του Γιάννη Λοβέρδου
για την επέτειο του Πολυτεχνείου στο Mega:
«Σας ενδιαφέρει η πολιτική;»
«Όχι».
«Ξέρετε πότε έγινε το "Πολυτεχνείο";»
«Όχι».
«Αν δε σας ενδιαφέρει η πολιτική, πώς θα λάβετε μέρος στις εξελίξεις; Θέλετε να
αποφασίζουν άλλοι για εσάς;»
Μούγγα.
«Ξέρετε ότι τουλάχιστον δεκαοκτώ νέοι στην ηλικία σας έδωσαν τη ζωή τους για να μπορείτε
να ζείτε σήμερα ελεύθερη;»
Μούγγα.
«Δε φταίνε τα παιδιά», πετάχτηκε κάποιος.
«Τότε ποιοι;»
«Η οικογένεια, το σχολείο, η... κοινωνία».
Αν ούτως έχουν τα πράγματα, γιατί η «οικογένεια, το σχολείο και η κοινωνία» δε βοηθούν,
δεν τιμούν και δεν αναδεικνύουν εκείνους κι εκείνες που πασχίζουν να αντιστρέψουν την
καφρίλα;
Ποιος ζήτησε από εμένα, από το 1964 μέχρι σήμερα, που «γράφω γι? αυτοκίνητα», να μιλήσω
σ? ένα σχολείο ή σε κάποιο ΑΕΙ για ένα θέμα που ξέρω καλά; Και όχι μόνο από εμένα, αλλά
και από άλλους, πολλούς, που πάνε κόντρα στον εκχυδαϊσμό. Ούτε ένας. Το αντίθετο. Έκαναν
καθηγητές (και... καθηγήτριες!) «λαμπερά» βλίτα της τηλεόρασης και υφηγητές, τυπάκια που
δεν ξέρουν να συμπληρώσουν μια αίτηση.
Ποιο υπουργείο παρουσίασε τη δουλειά των σπουδαστών του Πολυτεχνείου της Πάτρας που
σχεδίασαν και κατασκεύασαν το Formula Student; Ποιος νοιάστηκε για τα αποτελέσματα του
διαγωνισμού «ΦΑΕΘΩΝ 2004» για το ηλιακό αυτοκίνητο; Τέσσερις επιστολές έχω στείλει σε
ηχηρούς υπουργούς και απάντηση γιοκ. ¶λλες... 500 περιμένουν στη σειρά. Εξαίρεση, ο
πρόεδρος της Πολιτιστικής Oλυμπιάδας, Ε. Γιαννακόπουλος, ο Γ.Γ. του ΥΠ.ΑΝ., κ.
Αγραφιώτης, και η κυρία Παπανδρέου, στο υπουργείο ΠE.XΩ.Δ.E., που μας ανέθεσε τη σύνταξη
του ενθέτου που συνοδεύει το τεύχος.
Πέρασε ένας ακόμα χρόνος σκληρής και, πιστεύω, αποδοτικής δουλειάς, και έφτασε ο
Δεκέμβριος με τους 4Τ να οδηγούν την κούρσα. Με ένα DVD που δείχνει την ποιότητα της
δουλειάς μας, με την εταιρεία να έχει απαλλαγεί από τις λαθεμένες επιχειρηματικές και
εκδοτικές επιλογές της (λάθη δεν κάνουν εκείνοι που δεν εργάζονται), και με θεαματική
αντιστροφή στα οικονομικά αποτελέσματα. Το μέλλον φαντάζει καλύτερο για το σύστημα (το
δικό μας, εννοώ!), αλλά το ίδιο (και χειρότερο) για εμένα και τους συνεργάτες μου. Ο
όγκος της δουλειάς είναι τεράστιος, οι υποχρεώσεις, τα ταξίδια και οι εκδόσεις,
περισσότερες από κάθε άλλη φορά και ο ανταγωνισμός, που πάντα κάνει καλό, ισχυρός.
Θα συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο και το 2004, ελπίζοντας ότι, εκτός από τα καθαρά
αυτοκινητιστικά θέματα, θα έχουμε να παρουσιάσουμε και μια, δύο αποκλειστικότητες που θα
σας κάνουν να... υπομειδιάσετε. Μια απ? αυτές, την αποστολή στο Star City, που
περιλάμβανε πτήση στα όρια του Διαστήματος, δοκιμασία του centrifuge και πτήση μηδενικής
βαρύτητας, μπορείτε να χαρείτε στις σελίδες του Αντιλόγου. Και όχι μόνο αυτό. Aν θέλετε
-και εδώ είναι το «ζουμί»- να κάνετε κι εσείς ό,τι έκανα εγώ, δεν έχετε παρά να
τηλεφωνήσετε ή να στείλετε ένα e-mail στη διεύθυνση [email protected] (κυρία Κορίνα
Παλαιού), για να μάθετε τα πάντα, από το κόστος της κάθε αποστολής μέχρι τι απαιτείται
για να βγάλετε Visa από τη ρωσική πρεσβεία! Όπως καταλαβαίνετε, εκτός από τα περιοδικά
μας, το Safetrack, το «Φαέθων», το «Γίνε Πρωταθλητής» και τα άλλα που κάναμε αναλάβαμε
την αντιπροσωπεία της αμερικανικής εταιρείας Space Adventures, που έστειλε στον ISS
(Διεθνή Διαστημικό Σταθμό) τον Aμερικανό Dennis Tito και το Nοτιοαφρικανό Peter
Shuttlworth και θα στείλει και άλλους κοσμοναύτες και όχι «τουρίστες»!
Να ?μαστε λοιπόν στο 2004, χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων, και η χώρα, σαν αυθεντική
«κυρα-Κατίνα» της δεκαετίας του ?50, «φόρεσε τα καλά της» και άλλαξε look για να
υποδεχτεί τους «ξένους». Και ενώ και εμείς βοηθάμε για να δείξουμε το καλύτερό μας
πρόσωπο, δε σταματάμε να απορούμε γιατί έπρεπε να «πάρουμε» τους Aγώνες για να
αποκτήσουμε σωστούς δρόμους, μετρό, τραμ και προαστιακό, αλλά και -τρομάρα μας!- για να
φωτίσουμε τις προσόψεις των κτιρίων και να καθαρίσουμε τις πόλεις απ? τη βρόμα... Δηλαδή,
αν δεν τους «παίρναμε», θα εξακολουθούσαμε να πέφτουμε στις χαβούζες της Βάρης-Κορωπίου,
να σκοτωνόμαστε στη Λαυρίου και να «φτύνουμε αίμα» στη Μεσογείων, στην Κηφισίας και στον
Καρέα (ζητώ συγγνώμη από τους αναγνώστες άλλων πόλεων, γιατί δεν ξέρω τόσο καλά τα
προβλήματα που αντιμετωπίζουν). Όπως φορτικά επαναλαμβάνω, αντί να ηρεμώ, τόσο θυμώνω μ?
αυτά που βλέπω και ακούω, αρχίζοντας απ? τα παιδιά που κινδυνεύουν να πεθάνουν απ? την
απεργία πείνας ή που κρατούνται χωρίς δίκη, επειδή διαδήλωσαν ενάντια στην
παγκοσμιοποίηση, και τελειώνοντας με τους πωλητές «πολυτελών αυτοκινήτων» σε ανθρώπους
που έχουν μαύρα μεσάνυχτα από αυτοκίνητο και οδήγηση.
Γι? αυτό, το 2004 θα το περάσω κάνοντας ακριβώς τα ίδια (και χειρότερα). Θα εργάζομαι
δεκαεπτά ώρες την ημέρα, θα γράφω, θα ταξιδεύω, θα οδηγώ αυτοκίνητα, θα πετάω αεροπλάνα,
ανεμόπτερα και ελικόπτερα, ίσως και κάτι άλλο, πιο δυνατό. Και όταν «βγαίνω έξω», θα
συναντιέμαι με «τους φίλους τους παλιούς», όπως λέει και το τραγούδι. Στο «Τάκη 13», με
τους Φοίβο Μητρόπουλο, Τάκη Παναγιωτόπουλο και Χρήστο Ράπτη, στο «Αττικό» με τους
«Λευτεριστές» (Λ. Παπαδόπουλο, Δ. Κατσίμη, Κ. Σκούρα, Οδ. Χατζόπουλο, Λ. Κομίνη) και
άλλους που εκπροσωπούν μια εποχή κατά την οποία υπήρχε τσίπα, φιλότιμο και λόγος τιμής.
Καλές γιορτές._ Κ. Κ.